Dit is het vijfde weekend in de coronacrisis. Kort voor dat eerste weekend besloten mijn collega's en ik "om voorlopig maar vanuit huis te werken" en binnen enkele dagen hadden werkgever en kabinet dat besluit ook overgenomen.
Ik wist toen niet dat het zo lang zou duren.
Het gaat mij wel prima af; omdat ik voor FOK! sowieso altijd al vanuit huis werk heb ik thuis een werkkamer, met een prima stoel, bureau, et cetera. Ik zit daar nu simpelweg veel vaker, maar ik heb niets te klagen. Ik hoef niet mijn werkplek elke middag op te ruimen omdat er aan diezelfde tafel gegeten moet worden. Ik zit niet aan een onhandig tafeltje in een opslaghok. Ik kan "naar mijn werk" en er weer weggaan.
Okay, ik haal natuurlijk gewoon mijn koffie in de keuken, maar je snapt wat ik bedoel.
Ik mis buiten.
Niet dat ik niet meer buiten kom, maar zoals iedereen doe ik dat niet zomaar. Ik was vanmiddag even buiten. Rondje fietsen. Op de Wilhelminapier naar de Nieuwe Maas gekeken. Heerlijk rustig. Een heel ander uitzicht dan uit mijn raam. In plaats van auto's zag ik schepen voorbij komen. Lekker, even buiten. Maar dat was een bewust moment. Ik heb even een stukje buiten nodig, en dan ga ik weer naar binnen. Zoiets. Morgen wil ik weer hardlopen. Da's ook buiten.
De boter is bijna op. Da's niet bijzonder, maar ik ben al overgeschakeld op grotere boterkuipjes en deze is nu alweer bijna op. Ik heb nog nooit thuis zoveel boter gebruikt.
Comic-Con is afgelast. In vorige jaren kocht ik zo rond maart/april een vliegticket; dit jaar ging ik al overslaan. Even een jaartje niet. Maar ik hoef dat nu niemand meer uit te leggen. Er is geen Comic-Con meer om naartoe te gaan. Ik zie mijn vaste groep volgend jaar wel weer.
Ik ben blij met technologie. Het zorgt ervoor dat ik kan thuiswerken en dus veilig binnen kan blijven. Het zorgt ervoor dat ik wat te doen heb als ik me verveel. Het zorgt ervoor dat ik contact kan onderhouden met mensen die ik normaal gesproken regelmatig in het echt zie.
Vrijdagmiddagborrels via Google Hangouts zijn best leuk. De bediening is veel sneller dan in een café en het is ook goedkoper.
Maar ik mis kroegen. Of semi-kroegen, zoals de oude Fenix Food Factory. Ik hoop dat het niet te lang duurt voordat het weer terugkeert. En dat we veilig kunnen blijven.
In het derde deel van de Bad Boys-franchise zijn de helden wat ouder geworden, maar zonder veel verlies van energie of doorzettingsvermogen. In een actiefilm die beter te verteren is dan zijn voorganger is er bovendien meer aandacht voor de dynamiek tussen het duo.
De FOK!review vind je hier, en op maandag 20 januari babbelde ik, samen met een paar andere journalisten, met regisseurs Adil El Arbi en Bilall Fallah, die met deze film hun Hollywooddebuut maakten. Een verslag van het gesprek staat ook op FOK!.
Tja, als ik aankondig dat ik een race ga hardlopen moet ik achteraf ook even vertellen hoe het is gegaan, natuurlijk. Het ging goed! Niet perfect, maar ik ben ruim binnen de deadline over de finish gekomen en daar ging het uiteindelijk om.
Zoals ik zaterdag schreef; ik wil al jaren 'ooit eens' een afstand lopen in het Marathonweekend in Rotterdam. Niet dé Marathon, dat is alleen voor de echte helden, maar gewoon een beginnersafstandje. Ik had mijn zinnen gezet op de AD City Run, die met 4,2 kilometer lengte ook wel de 'mini marathon' wordt genoemd (en ooit officieel zo heette).
Als eeuwige beginner ben ik in de herfst weer langzaam begonnen met trainen tot ik een paar maanden terug het idee kreeg dat het toch niet echt opschoot. Pushte ik mezelf niet ver genoeg? Komt de vooruitgang nog wel? Moet ik gewoon geduld hebben en het tempo blijven volgen? Mijn idee was om in de maanden voorafgaand aan dit weekend elke maand een kilometer langer te kunnen hardlopen, al dan niet aan één stuk. Ik schreef zaterdag al dat er wat hobbels op de weg lagen (ha ha, weer een running gag. I'm on fire!) en het doel, namelijk de City Run aan één stuk uitrennen, niet echt meer gehaald kon worden. Dus ik ging voor 'binnen de deadline uitlopen' (die staat op drie kwartier) en dan hopen dat ik niet precies op 44 minuten en 59 seconden binnenkom, natuurlijk.
Mijn training, de laatste weken, bestond uit het zoeken van een evenwicht tussen stukjes rennen en wandelpauzes om mijn scheen- en kuitspieren een mogelijkheid te geven op adem te komen. Dat ging best redelijk, maar soms wat krap qua tijdplanning omdat ik tijdens sommige wandelpauzes zelfs moest stoppen en zitten om de spanning van mijn spieren weg te laten trekken. Ik gebruikte Runkeeper om mijn tempo in de gaten te houden (en me elke minuut een update te geven) en als ik boven de 10 minuten per kilometer uit zou komen, zou 4,2 kilometer in 45 minuten dus kantje boord zijn. Uiteindelijk was ik zaterdag dus best nerveus of ik niet te lang zou gaan doen over het finishen, want ik zat tijdens de training vaak over de 9 minuten en ik had de hele 4,2 nog nooit in een training gedaan; zou ik helemaal aan het einde zo kapot zijn dat het tempo enorm lager zou komen te liggen?
Nee! Helemaal niet. De race zelf ging zoals de trainingen; stukjes rennen met beleid (niet te snel om problemen te voorkomen) en tijdens de wandelpauzes proberen te ontspannen. Ben ook af en toe even op een stoeprandje gaan staan stretchen. Dat hielp wel. En uiteindelijk kwam ik weer aan op de Coolsingel. Heb daar eerst een stukje gerend, toen nog heel even gewandeld, en het laatste stuk lekker voluit rennend voltooid. En toen kon ik eindelijk doen wat ik zo leuk vind aan hardlopen; me lekker laten gaan, tempo erin gooien. Ik hoefde me niet meer in te houden omdat ik mijn 'kracht moest bewaren zodat ik de race nog kan uitlopen', want ik wás de race aan het uitlopen! En hard! Ik slalomde om de laatste voorgangers heen, versnelde voor de finish nóg een stukje (wat gezien het gejuich werd opgemerkt door de toeschouwers) en kwam met een eindtijd van 35 minuten en 28 seconden over de finish.
Die eindtijd is helemaal niet zo indrukwekkend voor een gemiddelde hardloper, maar ik was de rest van de dag zo trots als een pauw. Ik heb 'm uitgelopen, ik heb het ruim binnen de tijd gedaan en het voelde heerlijk. En in de roes vergat ik bijna dat ik wel degelijk pijn en moeite heb gehad onderweg; ik was een superheld en niemand kon me anders vertellen. Puh.
De volgende dag heb ik met veel respect naar de Marathon gekeken. Kan ik die ooit ook lopen? Ik ga er mijn zinnen niet op zetten, maar ik vind wel dat als ik, wanneer ik verder getraind ben, wel normaal kan lopen en het idee heb dat een marathon haalbaar kan zijn in de toekomst, ik ook moet proberen ervoor te gaan. Maar voorlopig is dat toekomstmuziek. Het eerstvolgende doel is een 5k; die doe ik mogelijk in de herfst, zodat ik de hele lente en zomer nog lekker ontspannen en zonder teveel tijdsdruk kan trainen. En volgend jaar ga ik mijn tijd op de 4,2 verbeteren. Of, als ik tegen die tijd vind dat ik het kan, ga ik voor de eerstvolgende afstand, de kwart-marathon.
Nou, vandaag is de AD City Run. Het wordt niet wat ik had gehoopt (een vlotte race, lekker een mooie tijd neerzetten, en zo), maar ik ga 'm dit jaar tenminste wel doen.
Ik roep al jaren, omdat ik mezelf al jaren "beginnend hardloper" noem (want ik geef het steeds op en dan moet ik een paar maanden later weer bij het begin beginnen), dat het me leuk lijkt om een keer bij de Rotterdam Marathon een kleine afstand te lopen. Naast de 42,2 km is er namelijk ook een 10,5, een 4,2 en een paar kinderafstanden. Die 4,2 kilometer, wat natuurlijk 1/10e marathon is, heet de AD City Run en eind 2016 besloot ik me aan te melden voor de editie van 2017. In de aanloop ernaar, zo'n maand of twee voor de race, besloot ik in overleg met een fysiotherapeut toch maar niet mee te doen, want dat zou niet verstandig zijn. Ik had klachten in mijn kuiten/schenen; spierkrampen, alles trok samen, lopen werd ontzettend moeilijk omdat mijn spieren niet wilden. Na een aantal behandelingen en oefeningen heb ik in de loop van 2017 het hardlopen weer opgepikt tot de inschrijving voor de City Run van 2018 opende. Toen ben ik weer meer gaan trainen.
Hoewel ik in eerste instantie dacht dat mijn klachten van vorig jaar verdwenen waren, kwamen ze een paar weken geleden, toen ik het aantal trainingen per week langzaam probeerde op te voeren, weer terug. Ik ben de afgelopen maanden een paar keer ziek geweest (verkoudheid, niets bijzonders), waardoor ik een paar pauzes in mijn training heb moeten inlassen, en het gebrek aan vooruitgang baarde mij zorgen over het halen van de 4,2 km. Ik was eind februari, op de loopband, namelijk nog niet verder gekomen dan ongeveer 2,5km en met nog een maand te gaan werd het goed voorbereiden voor bijna het dubbele wel een uitdaging.
Dus in maart wilde ik wat vaker trainen. Geleidelijk, en met voldoende rekoefeningen om te boel te ondersteunen, en ook niet in té grote stappen vooruit, wilde ik een comfortabele 3, misschien 3,5 km halen zodat de race zelf nog maar een klein extra stapje was. Tijdens mijn laatste paar trainingen, inmiddels lekker in de buitenlucht, werd het me echter duidelijk dat het niet helemaal ging lukken; na een ren-interval kwam de kramp (of eigenlijk gewoon pijn) tijdens het wandelen opzetten op zo'n manier dat ik soms zelfs moest gaan zitten. En wanneer je zit kom je niet vooruit, terwijl de klok doortikt.
Ik verwacht dat het vandaag niet veel anders gaat; mijn benen zijn niet voldoende getraind om ruim vier kilometer te rennen, zelfs niet met grote wandel-intervals. Ik kán de afstand afleggen, want zo lang is het nou ook weer niet, maar de City Run moet binnen 45 minuten uitgelopen worden als je wil dat je finishtijd nog gemeten wordt. Ik heb een intervalschema bedacht en dat in Runkeeper ingesteld, dat het mij in staat moet stellen de race uit te lopen. Of dat lukt hangt af van hoe het loopt (dat was een running gag, ha ha), maar of ik het vandaag haal of niet; ik doe na het al jaren te willen eindelijk mee aan één van de afstanden van de Rotterdam Marathon. Ik start op de Coolsingel (de oude, want maandag begint de drie jaar durende verbouwing) en hopelijk finish ik er ook.
Looking back at old posts on this blog, I found my list of tools that I used on a daily basis, back in 2008 when summer in this country lasted longer than a day. Since I'm still doing some of the same work as I did then, let's see how much of it has kept its place in my toolbox.
I'm still working on a MacBook Pro, although of course a more recent model. In 2008 I wrote that I had the Mac as an 'extra' machine next to an Ubuntu desktop. That's no longer the case and hasn't been in a long time. The desktop is gone, and I've completely adopted OSX as my main platform. In the meanwhile I have started using an iPhone and an iPad, partly because I like how stuff fits together.
I'm no longer using Zend Studio. After being bummed about the 300 euro price tag for an upgrade, I switched to Netbeans for a while. That was about four years ago. Recently, I have started using PHPStorm, which is awesome and will probably have completely replaced Netbeans in my workflow within a month from now. Still using Textmate, by the way, for the quick-and-easy edits.
Still using Transmit for (s)FTP. No changes there, although I have added some hooks to the Git repository for this site so that when I push edits from my editor, the software is deployed to production. So FTP is out when it comes to updating my website.
iTerm has stuck as well. No CVS anymore, of course, and Subversion is almost completely out of the picture in favor of Git. But I don't think that last step will take long.
Query Browser is out, Navicat Lite is in. Works fine. 'Nuff said.
Zend Core has been succeeded by Zend Server.
XDebug is still firmly placed in my toolbox, now also including the actual debugging, of which I didn't even realize how powerful it was, five years ago.
As I've switched to Google Chrome as my browser, I no longer use the FireFox/Firebug combo. However, what Firebug adds to FireFox is something that Chrome has by default, and I couldn't imagine working without it.
YSlow: out. I'm way less involved in frontend work, so this has become less of a focus point.
CSSEdit: out. I'm just using Netbeans or PHPStorm now.
OPML Editor: out, unfortunately. It just runs sluggishly, doesn't work (or look) all that well. Pity, because I'd still love an app like that to be part of my workflow. For notes, I now usually use Evernote. Hell, I'm writing this blog post in it.
VMWare Fusion: out. I have a Virtualbox install with Ubuntu (and Windows), but I'm only rarely using it. I have enough tools in OSX to replace what I did in 2008.
So that's the status of those older tools. What I have added:
Git. It's awesome. Any developer who doesn't see the added value of switching from a regular VCS to a DVCS isn't being serious about their work. And Git has a plethora of unbelievably useful features. In addition to Git, I use SourceTree from the fine folks at Atlassian for graphical support of my version controlling.
Kaleidoscope. This is the visual diff tool I have been looking for since I lost Kompare when I stopped using Linux as my OS. In version 2 it gained merge capabilitites, which prompted me to buy a license immediately. It's a delight to use this, as it plugs in nicely with version control, my editors and even the OSX clipboard. Big recommendation here.
I used Versions as my SVN client for a while, but with the drop of SVN for version control, that has slowly gone. Pretty nice Subversion client, though.
iA Writer. Next to writing PHP code, I also often write for FOK!, where I'm an Administrator and Editor. I write reviews about movies and tv shows, and iA Writer is a nice, clean writing interface that just lets me write without distraction. I can really focus on the text and worry about markup and layout later.
TicToc: a simple time tracker that helps me keep a tab on what I need to bill clients. When I leave my computer and forget the timer, it notifies me when I return that I might have forgotten the timer and offers to reset it, which is nice.
And all kinds of smaller stuff. On the personal front, I'm still using VLC for video, although I'm mostly streaming video to a receiver (my PlayStation) to watch video, using the Twonky app. RealPlayer has been replaced by the flash widget on the BBC Radio 1 web site and Twitterific has been replaced with Twitter for Mac. Still using iTunes, but I've also become a Spotify Premium subscriber.
So not much has changed, software-wise. Just refined. I'm not expecting a lot of changes in the next five years.
If you've been visiting this blog for the past half decade, then, firstly, wow. I haven't written anything new since 2009. I feel like I should give you an award! But if you did visit, and returned now, then you might notice a change of layout on this site. I thought I'd celebrate it by, well, blogging about it.
This blog sort of died somewhere between 2009 and today. It was running on Wordpress (after I migrated from Radio UserLand, which is even more ancient but still gets me excited about blogging and technology every time I think about it), because I didn't feel like adapting the home-brewed software I use on my Dutch blog to facilitate two blogs, and apart from the fact that I didn't write on it anymore, I fell behind in keeping the installation up to date. Wordpress has had some leaks over the years, and this site has fallen victim to some of those, causing the blog to be a big bad motherf*cker of a spam infestation. Not good.
But I always felt like I should whip up something new, migrate the content and restart the blog to have a place where I could write down some notes, every now and then. So I've done what I was always too lazy to do: adapted the Breuls.log software to run on multiple domains and run multiple sites from one CMS. It wasn't all that hard, after I rewrote the blog CMS last year to work in a well respected framework instead of using decade-old spaghetticode scripts. It took me litte over one saturday morning to export the entire blog from Wordpress (it exports in RSS, which is nice), write a script to import it into my own database and point the blog.breuls.org-domain to the new location. The blog you're looking at is now simply part of my other blog, and serves as an English language branch of it. And I can manage the entire thing from the same CMS. Me likes.
So here we are, brand new. Now to find something to write about...
En toen was het probleem voorbij. Ben zes dagen offline geweest doordat iemand bij UPC een verkeerde administratieve handeling heeft uitgevoerd. Of omdat iemand niet goed met een ander heeft gecommuniceerd om het doen van de handeling te voorkomen. Of, nouja. Het is geregeld. Hoera!
Nog even terugkomen op mijn UPC app tip: mijn iOS app geeft nog steeds het verkeerde ID aan. Zie de informatie daarin dus voornamelijk als indicatie, aangezien het blijkbaar geen realtime informatie is.
Twitter is leuk voor losse kreten, even afreageren en anderen in korte flitsen op de hoogte houden. Langere verhalen worden wat lastiger, zeker als er vragen komen op je tweets. Ik wil het UPC-verhaal graag toelichten, maar dat gaat niet zo goed, al tweetend en Facebookend. Daarom even een resumé.
De voorgeschiedenis: ik heb sinds dinsdag geen internet en sinds woensdag geen televisie meer. Het is een probleem waar UPC-helpdeskers niks aan wisten te doen, en dus stuurden ze een monteur op me af.
Die monteur is vandaag geweest. Hij wist het probleem niet te verhelpen. Mijn internetdroogte was niet verholpen. Ik heb daarna weer met de helpdesk aan de lijn gehangen om vervolgacties te bespreken, en kwam tijdens het gesprek met de suggestie dat er een UPC winkel hier in de buurt zit en ik daar wellicht met de box heen kon gaan. Leek de helpdesker een goed idee. Hij klonk redelijk zelfverzekerd dat ze daar wel konden helpen.
Leermomentje: helpdeskers die iets zeker weten, weten het niet zeker.
De winkel kon me niet helpen. Maar: ik gaf de persoon die me hielp eens de suggestie het serienummer van de box te vergelijken met mijn account. Ik had namelijk een voorgevoel dat daar iets mis zat. En verdomd: bij controle bleek het nummer op de box niet het nummer in mijn account te zijn. De winkelman kon het niet aanpassen, dus ik was nog niet geholpen, maar ik had weer een reden om "tien cent per minuut, plus de kosten voor het gebruik van uw mobiele telefoon" te gaan besteden bij de helpdesk. En dat bleek een goede reden.
Wat is namelijk het geval? Op de dag dat Horizon hier thuis geïnstalleerd zou worden, kwam een tweetal monteurs, overigens stipt op tijd, met een Horizon box onder de arm, hier aan. De eerste vraag die gesteld werd: "Is er al een Horizon box thuisbezorgd?" Dat was niet het geval, maar er bleek een koerier onderweg te zijn met mijn box, en omdat ze niet wisten of die op tijd zou zijn, hadden ze er zelf ook maar eentje meegenomen. Slim nagedacht. Zou je denken.
Maar die zelf-meegebrachte box was nog niet afgestemd op mijn account. Na het aansluiten bleef de box tijdens de installatie in een opstartscherm hangen en deed niets. Dat was niet heel erg, want de monteurs moesten nog met het UPC-kantoor regelen dat die box, in plaats van de box die per koerier onderweg was, op mijn account geactiveerd zou worden. Was een kwestie van een telefoontje: "hoi, ik ben hier bij Breuls, andere box, dit is het nummer, kun je even een 'swap' doen?". En dan wachten.
Tijdens dat wachten, na ongeveer een uur (wat de heren overigens normaal leken te vinden), gaat de bel. De koerier, met de box! Hiep hoi! Nu hoefde die swap niet meer uitgevoerd te worden. Monteurs weer bellen: "is het al gebeurd? Nee? Okay, doe ook maar niet dan." En de koeriers-box werd aangesloten, geïnstalleerd en deed het prima. Ik had Horizon. Hoera.
Wat ik opmerkelijk vond, toen, is dat we een uur hebben zitten wachten op de collega's van die monteurs, terwijl er niets gebeurde. Er hoefde geen swap teruggedraaid te worden; het was simpelweg nog niet uitgevoerd, na een uur.
Leermomentje: UPC-mensen laten ook elkaar een uur voor jan met de korte achternaam wachten.
Maar nu komt het: de swap was, toen de koeriers-box binnenkwam, nog niet uitgevoerd. Nog. Niet. Uitgevoerd. Dat wilde niet zeggen dat het niet alsnog ging gebeuren. Welnee: ze vroegen erom, dus het gaat ook gebeuren. Het duurde alleen wat langer. Om precies te zijn: het duurde tot dinsdag.
Dinsdag? Hm...
Toen ik vanmiddag, na het winkelbezoekje, de helpdesk aan de lijn had (leermomentje: een wachttijd van "langer dan acht minuten" is gelijk aan drie kwartier), legde ik mijn theorie uit: "ziet u, net als de medewerker in de winkel, dat de nummers verschillen?" Dat zag hij, inclusief de toelichting die in de winkel was toegevoegd aan mijn account. Ik vroeg aan de helpdesker of dat nummerverschil de verklaring voor het probleem was. Ja, daar was hij redelijk zeker van. En nu geloofde ik hem, maar ik wilde een check. Dus ik legde het verhaal van de reservebox en de koeriers-box uit. Hij klonk begrijpend, alsof er een lampje ging branden.
Ik wilde nog een check: kunt u eens checken wanneer er een swap is uitgevoerd? Hij ging kijken. Eens zien, eentje op 14 september, dat is uw aansluitmoment.. ja, hier een swap op 18 september. Dinsdag 18 september. De dinsdag waarop mijn verbinding met de noorderzon vertrok.
Ik blijk, samenvattend, dus geen internet en televisie meer te hebben om een kleine, maar simpele, verzameling aan redenen:
1. Die swap die tijdens de installatie was aangevraagd en geannuleerd is doodleuk alsnog uitgevoerd. Vier dagen na de aanvraag. En ik dacht dat een uur wachten al veel was: het zou dus ietsje langer geduurd hebben. 2. De swap had niet uitgevoerd moeten worden, want ik had allang mijn 'eigen' box. 3. Toen ik de helpdesk hierover belde was het feit dat ik geen verbinding had geen reden voor de helpdesk om te checken of de box nog wel klopte. Ik ben door menu's en schermen heen gestuurd, in de webinterface van de box, heb frequentiecodes aangepast en rare toetsencombinaties gedaan. Allemaal onzin; men had gewoon de nummers moeten checken. Da's geen gebruikelijke situatie, en zie je makkelijk over het hoofd, maar het checken van die nummers valt wel onder de categorie "zit de stekker er wel in?"
Het goed zetten van die nummers, feitelijk het uitvoeren van een nieuwe swap, kan pas maandag. Dan pas krijg ik (ahum, hopelijk) mijn verbinding weer terug. Ik ben dan bijna een week thuis offline geweest.
Ik zei aan de telefoon tegen de helpdesker dat dit wel een mooie situatie voor in het boekje was. Ik hoop dat ze een boekje hebben en dit soort situaties met elkaar delen. Immers: als ik hier niet zelf op gekomen was had het nog veel langer kunnen duren, maar als zij zelf al voorbereid waren op dit probleem, had ik woensdag alweer internet gehad. Tipje voor de meelezende UPC'ers, dus.
Bonus feature: leuk feitje en handig voor als je zelf ooit met een vergelijkbare situatie zit: als je de UPC iOS app hebt kun je daarin opzoeken wat het ID van de box is zoals deze geregistreerd is in het systeem bij UPC. Onder Instellingen - Mijn Mediabox staat, wanneer je Horizon pakket geïnstalleerd is, dat je een 'UPC Horizon Gateway' hebt. Daaronder staat het nummer dat overeen moet komen met wat op de witte sticker onderop de box onder 'CA ID' vermeld staat (minus, om onbekende redenen, de laatste twee cijfers). Als die verschillen, heb je een probleem, maar weet je ook hoe het op te lossen is.
Deze nummers moeten overeen komen.
Ik ben inmiddels helemaal suf van het met UPC-mensen praten en steeds hopen dat zij de wijsheid bezitten om mijn probleem te fixen. De wijsheid lag iets dichter bij huis. Ik leg me er maar weer bij neer: geen hippe Horizon toestanden dit weekend, geen snel internet, maar gewoon nog even op een houtje bijten.
tl;dr: Het is bijna opgelost, maar ik heb wel zelf moeten uitleggen wat het probleem was.
In de serie "Breuls klaagt over zaken die verkeerd gaan". Jeweetwel, met van die lange lappen tekst. Tldr onderin.
Ik had deze post 'UPC Horizon' kunnen noemen, want daar gaat de huidige titel over. Op dit moment heb ik thuis geen werkende internetverbinding, en de oorzaak is dat ik vorige week ben overgestapt van twee losse UPC diensten (internet en televisie) naar een complete triple play-dienst met de naam Horizon (horaizun, op z'n Engels).
Op zich een gaaf systeem; toen er vorig jaar de eerste promoties van verschenen, waaronder een video van de interface op YouTube, leek het me geweldig. En dat is het ook wel; vorige week vrijdag is Horizon hier thuis geïnstalleerd en ik vind de mogelijkheden van de dienst, qua interface en features, een enorme vooruitgang op de oude mediabox van UPC. Het is ook een handiger ding, dacht ik: in plaats van een losse mediabox en een losse kabelmodem is de Horizon box het entrypoint voor alle diensten: de tv is erop aangesloten, de box is een draadloze internetrouter en als ik boven de vijftig zou zijn, zou ik een vast telefoontoestel bezitten en die erop aansluiten om te kunnen bellen.
Allemaal heel mooi. Totdat de box het begeeft. Dan realiseer je je ineens dat het ding een single point of failure is: box kapot betekent alles kapot.
Het begon dinsdag. Bij thuiskomst begon ik nietsvermoedend de geneugten van het internet te consumeren, toen ik erachter kwam dat de boel het niet deed. Ik begon meteen allerlei apparaten (mijn laptop, m'n accesspoint) de schuld te geven, tot ik me realiseerde dat de Horizon box zelf geen verbinding had. Shit. Hij bleek nog wel tv door te geven, maar On Demand en internet waren foetsie.
Dat was dinsdagmiddag. Die middag en avond heb ik vergeefs geprobeerd de UPC helpdesk te bereiken, zonder succes. Gelukkig had ik nog televisie.
Woensdagmiddag lukte het uiteindelijk om iemand te bereiken. De helpdeskmedewerker hoorde mijn verhaal aan, vroeg naar wat foutcodes en gaf een aantal instructies voor een reset van het apparaat (druk dit in, druk daarna dat in, houd ingedrukt tot je op je tv dit en dat ziet, laat dan los, en wacht even). Die reset hielp niet, maar de instructie aan de telefoon was: doe dat, wacht even een kwartier en dan moet-ie het weer doen.
Zo'n bui zie je van veraf hangen natuurlijk: "dan moet-ie het weer doen". Ik twijfelde daaraan, maar kreeg een 99% oplossingsgarantie van de UPC-meneer. Okay dan, kan ik weinig tegenin brengen, dus proberen maar.
Twee uur later, toen ik weer had gebeld en in de wacht gehangen omdat ik natuurlijk onder die 1% viel, kreeg ik een wat meer gespecialiseerde UPC-meneer aan de lijn. Hij ging veel dieper op het probleem in, liet me via m'n laptop wat zaken opzoeken op het apparaat en wat andere handelingen uitvoeren. Ik had inmiddels, door de suggesties van zijn collega enkele uren eerder, ook al geen televisie meer, omdat de box niet eens meer wilde opstarten. Het is overbodig om te zeggen dat ook dit telefoongesprek niet tot de oplossing leidde, maar dat zag de medewerker zelf ook al in, omdat er een monteur werd ingepland.
"Mooi", dacht ik nog. "Als die er over een paar uur is, is het weer opgelost."
Niet dus. De monteur kan niet eerder komen dan… zaterdag. Het Horizon product is zo gewild dat alles vol zit en sommige klanten iets langer moeten wachten op het product. Dat heeft echter, blijkbaar, ook invloed op de support voor bestaande klanten. Er was geen enkele monteur eerder beschikbaar dan aanstaande zaterdag, in de middag. Dat betekent dat ik van dinsdag tot en met zaterdag geen internet en geen televisie heb. En aangezien de box ook telefonie doet: als ik daar gebruik van had gemaakt zou dat het vast ook niet doen.
Vier dagen lang ben ik ontstoken van beide diensten van UPC, omdat het aansluiten van nieuwe klanten prioriteit heeft boven het bieden van service aan bestaande klanten. Vier dagen! Of als je naar boven afrondt: vijf dagen! Ik werk gedeeltelijk thuis, juist in het tweede deel van de week, en heb dus moeten uitwijken naar koffiecafés en andere locaties om bepaalde werkzaamheden te kunnen doen.
Ik moet hierdoor weer terugdenken aan Curaçao. Toen we daar net introkken was er ook geen internet. Het aanvragen duurde drie weken, en de aanvraag is niet op dag één gedaan, dus zeg maar dat we een maand geen internet hadden. Dat was enigzins acceptabel: een tropisch eiland is toch iets anders dan een grote stad in Nederland, het eiland is minder modern, diensten zijn daar niet altijd even sterk en de dienstverlening is gewoon nogal laks op sommige punten. We moesten mentaal een knop omzetten om te accepteren dat we nu eenmaal internetloos waren. Dat was lastig, maar gezien de omstandigheden wel te doen.
Dit is anders: ik woon in Nederland. Een beschaafd westers land, in één van de grote steden, en ik heb geen internet. Nou wil ik ook niet de nerd uithangen die het hebben van toegang tot het internet verwart met de eerste levensbehoeften, maar damn, dat dat kan in 2012. En dat UPC het blijkbaar acceptabel vindt om mij meerdere dagen in die situatie te laten. Enkele uren is al slecht, maar begrijpelijk. Ze kunnen nu eenmaal niet heksen. Toen ik woensdag, na ruim 24 uur, pas iemand te pakken kreeg was de situatie al niet meer acceptabel, en het zou alleen maar erger worden.
UPC is de laatste jaren erg goed bezig met hun dienstverlening: de Chello-dagen van slechte verbindingen en een nonexistente klantenservice zijn al lang voorbij. Ze hebben een product gelanceerd dat, met een beetje bijschaven, een heel gaaf platform kan worden, en zijn qua klantenservice ook prima op weg, zowel telefonisch als online. Daar mogen best wat pluimen voor gegeven worden.
Het is dan eigenlijk dus extra jammer dat er nu weer van die missers gemaakt worden. Medewerkers die verkeerde adviezen geven (en daarmee de situatie verergeren) en monteurs die pas na enkele dagen langs kunnen komen. Ik hoop dat, als Horizon wat langer draait, de kennis bij de helpdesk vergroot en de monteurs gewoon weer vlot langs kunnen komen, want dat is vitaal in een situatie als deze.
Tot die tijd een klein adviesje: als UPC bij jou thuis je internet komt vervangen door Horizon, bewaak je kabelmodem met je leven. Je weet nooit wanneer je 'm weer nodig hebt.
Ik kan me nog herinneren dat het me vroeger, toen ik een klein pubertje was en bij mijn moeder woonde, heel gaaf leek een eigen telefoonlijn te hebben. Een eigen toestel op mijn slaapkamer, met mijn eigen telefoonnummer. Ik kon dan bellen en gebeld worden op mijn telefoon, die alleen van mij was. Dat had iets gaafs. Iets onafhankelijks, en da's erg belangrijk voor een puber. Ik had het op tv en in films gezien, dus het was cool.
Die lijn heb ik nooit gekregen. Een extra nummer en telefoonlijn is veel te duur, dat slaat nergens op. Dus helaas. Maar tijdens mijn tienerjaren begon mobiele telefonie vorm te krijgen. En dat bood mogelijkheden!
Mijn eerste eigen nummer kreeg ik toen ik een Maxer kreeg. Dat was een semafoon, rond die tijd ook door KPN aan jongeren gemarket onder de naam Buzzer, waarmee je getallen kon ontvangen. Een pieper dus. Je kon mijn nummer bellen, een getal intikken en ophangen. Ik kreeg dan dat getal op mijn Maxer te zien. Die was van CallMax, een bedrijf dat nog bestaat en toen een actie had voor nieuwe jongerenklanten van de ABN Amro.
Een jaar later deed Pepsi een actie met de re-releases van de klassieke Star Wars films. Die kwamen toen opnieuw in de bioscoop als opwarmertje voor de tweede trilogie aan films. Bij Pepsi kon je een Space Maxer winnen, of krijgen, of weet ik veel, waarmee je tekst kon ontvangen. Die tekst moest ingesproken worden op het telefoonnummer dat erbij hoorde, en werd dan door een computer omgezet naar echte tekst. Dat was nog veel cooler. Ik had er zo eentje, en was er dolblij mee, ook al sloeg het nergens op.
Maar het allercoolste en leukste en gaafste kwam daarna: mijn eigen mobiele telefoon! Een eigen telefoonnummer, net als mijn Maxers, maar dan eentje waarop ik daadwerkelijk telefonisch te bereiken was. En waarnaar je kon SMS'en. Wat waren die Maxers toen ineens stom zeg. Dit was the real thing! Mijn eerste telefoon was een Philips Diga, een koelkast met een klein antennetje bovenop en een schuifklepje over het toetsenbord. Het was een telefoon met een Libertel iZi pakket. Dat was het allereerste prepaid telefoonpakket. Gloednieuw, want Libertel (dat tegenwoordig Vodafone heet) was de eerste aanbieder die het mogelijk maakte een telefoon te bezitten zonder een abonnement te hoeven afsluiten. KPN volgde heel snel erna en, zo herinner ik me nog, deed heel erg hun best te doen alsof het hun idee was. Inmiddels is het merendeel van de mobiele aansluitingen een prepaid aansluiting.
Ik ga je niet vervelen met alle telefoons die ik sindsdien heb gehad. Ik ben na Libertel naar Ben overgestapt, dat later T-Mobile ging heten, want die had een laag tarief en een cool Nokia dingetje, en heb het telefoonnummer van mijn Philips Diga toen meegenomen. Ik heb dat telefoonnummer nog steeds, wat betekent dat ik al 11, 12 of misschien wel 13 jaar hetzelfde nummer heb. En tot ik aan de iPhone ging heb ik ook merktrouw vastgehouden aan Nokia.
Een eigen vaste telefoon heb ik niet meer nodig gehad. Ik had mijn eigen nummer, en niet alleen was ik daarmee onafhankelijk en kon ik ermee doen wat ik wilde, ik hoefde ook niet meer naar telefooncellen te zoeken om taxi's of naar huis te bellen. Heerlijk bevrijdend voelde dat.
Tegenwoordig is het doodnormaal om een mobiele telefoon te hebben, zelfs voor hele jonge tieners. En we noemen het niet eens meer mobiele telefoons. Het zijn nu gewoon telefoons. Nog maar heel zelden hoor je iemand spreken over "mijn GSM", of "m'n nul-zes". Misschien hoor je nog wel eens "mijn mobiel" want dat klinkt leuker dan telefoon, maar het onderscheid tussen vaste en mobiele telefoons verschuift: een vaste telefoon heeft tegenwoordig de toelichting 'vast' nodig, want 'een telefoon' is tegenwoordig eerder een mobiel dan een vast toestel.
Daarom vroeg ik me gisteren af of er nog veel mensen zijn met een vaste telefoon. Ik kan me voorstellen dat gezinnen die een gezamenlijk nummer willen er nog eentje hebben, of mensen die budgettair de voorkeur geven aan een vaste lijn.
Zelf heb ik, toen ik een aantal jaar terug mijn eerste eigen flatje had, een telefoonlijn aangevraagd omdat ik ADSL wilde. Daarbij was een KPN-aansluiting toen verplicht. Of nodig, eigenlijk. In het begin heb ik ook nog een vast toestel erop aangesloten, maar ik deed er niks mee. Ik had immers een veel handiger, moderner, hipper en niet te vergeten mobieler toestel, waarmee ik veel beter kon bellen. En dat was nog voordat ik mijn eerste smartphone had. Ik gaf ook niemand mijn vaste 010-nummer. Toen ik eigenlijk alleen nog maar door telemarketeers gebeld werd heb ik het toestel losgekoppeld. Sinds ik in Curaçao heb gewoond heb ik mijn KPN-aansluiting ook opgezegd. Na terugkeer heb ik kabelinternet genomen, zonder noodzaak voor een vaste aansluiting.
Op Twitter kreeg ik een aantal verschillende redenen voor een vaste telefoonlijn. De kosten waren een argument: bellen via een landlijn is goedkoper dan via een mobiel toestel. Soms niet alleen vanwege het tarief per minuut, maar omdat het in een goedkoop triple play pakket zit, samen met televisie en internet. Ook mijn eerder genoemde ADSL-reden kwam voorbij; de lijn is simpelweg nodig om internet te kunnen hebben (wat overigens niet geldt voor alle providers). En anderen hebben een zakelijke reden.
Het komt er, zo kreeg ik een beetje het idee, op neer dat als je nu nog een vaste telefoonlijn hebt, je daar waarschijnlijk een reden of verklaring voor hebt. Ik denk dat er niet zoveel huishoudens meer zullen zijn die een vaste lijn laten aansluiten "omdat dat gebruikelijk is" of omdat ze geen andere telefoonmogelijkheid hebben. Zij die er een hebben zonder specifieke reden, hebben die waarschijnlijk al jaren, en behouden die uit gewoonte, of omdat nog veel vrienden en familie het telefoonnummer van die lijn kennen.
De telefoon is persoonlijk geworden. Iedereen heeft er eentje, of meerdere, en het telefoonnummer is jouw eigen nummer. Hoe vaak bel je nog iemand, om vervolgens naar die persoon te vragen? En ik tel dan zakelijke nummers niet mee. Het is tegenwoordig veel zeldzamer dat een telefoon niet opgenomen wordt. Wanneer een toestel op stil staat, of vergeten is, krijg je wel eens geen gehoor. Of als iemand geen zin heeft (jou) op te nemen. Maar 'niet thuis' is geen argument meer.
De vaste telefoon sterft uit, en zijn opvolger is alweer aan een nieuwe fase toe: een van de minst gebruikte functies op mijn telefoon, is de telefoon.
Ik ben een nonchalante reiziger. Dat merk ik aan mezelf, wanneer ik de trein, metro of het vliegtuig neem. Er is niks nieuws of bijzonders (meer) aan, dus ik doe mijn ding en ik stap op het voertuig, zonder over al te veel zaken na te denken.
Dat heeft me al eens opgebroken: in London was ik in 2008 zo gewend aan het metronetwerk en de luchthaven London City, dat ik na een weekendje weg op m'n dooie akkertje, en niet al te ruim op tijd, naar de luchthaven ging. Ik ging wel iets vroeger van huis, maar niet veel vroeger en had dus geen vertragingsruimte. Onderweg stopte de metro echter: eindstation, we gaan niet verder, want werkzaamheden. Oei. Even een omweg zoeken. Ook afgesloten. Dan maar de bus. Die was te langzaam. Lang verhaal kort: uiteindelijk kwam ik hijgend aan bij de incheckbalie en besloot men bij de gate dat het te laat was: vliegtuig gemist. Dat krijg je als je er niet op rekent een flinke vertraging te krijgen. Dat de betreffende vlucht een soepele (late) inchecktijd heeft helpt ook niet: daar word ik blijkbaar te laks van.
Afgelopen week had ik weer iets, op Schiphol. Ik reisde met een tas, waarin ik een schoudertas als handbagage had zitten. Het plan: schoudertas eruit op de luchthaven, grote tas inchecken en kleine tas mee in de cabine voor tijdschriften en reispapieren enzo. Onderweg, in de trein, had ik echter mijn portemonnee in het zijvak van de grote tas zitten, en door mijn "dit is allemaal niet bijzonder, ik hoef niks te dubbelchecken want ik weet het allemaal wel"-houding vergat ik die eruit te halen. Resultaat: portemonnee ging mee het ruim in. Help!
Ik heb, toen ik daar naderhand achterkwam, nog geprobeerd te kijken of ik die portemonnee er nog uit kon laten halen, hoewel ik verwachtte van niet, en dat ging inderdaad niet. Als mijn tas eruit gevist moet worden houdt dat het hele proces op en kan de vlucht vertragen, aldus het luchthavenpersoneel. Ik moest maar hopen dat mijn portemonnee niet gestolen zou worden of doodleuk uit het misschien niet volledig dichtgeritste zijvakje zou vallen.
De vlucht was uiteindelijk bijna vijf uur vertraagd, dus ik dacht: ik heb tijdswinst! Ben naar een KLM-servicebalie verwezen, alwaar men besloot dat het inderdaad geen kwaad kon even met de bagage-afdeling te bellen. Maar helaas: de vlucht was al ingepakt, dus er was geen mogelijkheid meer mijn tas er weer uit te halen. Ik heb tot de bagage claim in Barcelona, uren later, moeten wachten tot ik wist of ik zwaar in de problemen zat of niet. Die onzekerheid is slopend, maar de opluchting was des te groter toen bleek dat er niets aan de hand was.
De les? Misschien moet ik terug naar de voorzichtige reiziger, die alles dubbelchecked en extra controlestapjes doet. Want vliegen zelf is dan misschien al jaren niet meer spannend, op deze manier wordt het dat weer wel, en niet op een leuke manier.
Lang verhaal kort: hij is besteld. Met shipping naar de UK, van de UK naar Nederland en de u-bent-niet-thuis, dus-we-komen-morgen-weer perikelen van TNT Post heb ik 'm over een maand. That's right, als heel Nederland 'm allang in de winkel heeft gehaald. ;)
Ik heb zitten denken over mijn gebroken iPhone. Hij doet het nog, laat ik dat als eerste zeggen. Zelfs op de plek waar de scheuren in het glas zitten kan ik het touchscreen nog volledig bedienen, swipen, tikken, noem maar op. Mijn probleem, tot het eventueel erger wordt, is een cosmetische; een gebroken iPhone is toch minder cool dan een brand spanking new one.
Reparatie kan 100 euro kosten. Er zijn partijen die het doen voor, zeg, 75 euro, maar daarbij komt nog het opsturen of langsbrengen, dus daar kun je nog wat kosten bij optellen. Daarom rond ik het af naar 100. Plus; zeker wanneer ik 'm opstuur, ben ik 'm een tijdje kwijt. Da's onhandig. Wil ik liever niet.
In juli, da's deze maand, komt iPhone 4 op de markt in de Benelux. Nu al kan ik 'm in de UK gaan halen voor 5 á 600 pond. En eind oktober kan ik mijn T-Mobile contract vervroegd verlengen, over drie maanden dus.
Dat geeft mij een paar opties. Ik kan mijn telefoon laten repareren en er dan tot eind oktober mee blijven werken. Contract verlengen, nieuwe iPhone, totale kosten 100 euro. Of ik repareer 'm niet, rijd straks naar België en koop voor 600 euro een iPhone 4. Of een 3GS, als tussenstap. Dat kost wel 500 euro meer, maar als ik dat doe hoef ik geen nieuw tweejarig contract af te sluiten. Als ik dat doe kan ik volgende zomer de iPhone 5 (of wat z'n naam ook wordt) met een tweejarig contract nemen. Of eenjarig. En het heeft wel wat om je contractperiode te kunnen laten samenvallen met de iPhone release. Als iPhones je ding zijn, natuurlijk.
Dus ik zit daar een beetje over te mijmeren. Ik kan 100 euro uitgeven voor iets dat ik over drie maanden vervang, of ik kan wat dieper in de buidel tasten en mezelf wat aankoopvrijheid cadeau doen. Of ik doe niks en wacht geduldig tot oktober, financieel de slimste optie.
Omdat de Binnenrotte, waar het WK spektakel vandaag plaatsvindt, naast mijn huis is, ben ik vandaag een paar keer naar beneden gelopen om te kijken en foto's te maken. Een beetje foto's van m'n telefoon Twitteren, een beetje filmen met de camera, dat werk. En in al dat gedoe doe ik een beetje rommelig in het wegstoppen van m'n telefoon, die vervolgens uit mijn hand glijdt. Pets! Face down op de tegels. Alles doet het nog (denk ik), maar damn, dit is wel kut; mijn contract met T-Mobile kan pas in oktober worden verlengd...
Ik was vanmiddag bij Albert Heijn, waar onderin het krantenrek een Panini stickeralbum lag. Zo eentje om voetbalplaatjes van het WK in te plakken. Dat deed me eraan denken dat ik daar tijdens Italia '90 ook aan deed.
En toen bedacht ik me dat dat twintig jaar geleden is en ik dus ouder ben dan ik me voel. :P
Dit is mijn auto. Sinds een paar maanden -- het begon al in Curaçao -- heb ik m'n oog laten vallen op een Kia Picanto om als mijn eerste auto te kopen zodra ik in Nederland was. Vorige week is dat ook gelukt.Yay!
Toen ik deze post schreef dacht ik: als ik nu elke maand een update schrijf, heb ik weer een stok achter de deur om te blijven hardlopen. Dat werkte niet echt, en mijn hardloopschema is ook wat onregelmatiger geworden. Is dat omdat ik lui word en het niet volhoud? Misschien een beetje.
Een beetje is het ook te wijten aan andere zaken: familie op bezoek en een hele week in touw, dus even het hardlopen laten schieten. Of spierpijn in mijn been, dus kortere rondjes rennen of even een wat langer aantal dagen tussen workouts. Of een hond die me in mijn been bijt, waardoor ik niet kan staan of lopen, laat staan rennen.
Ik denk dat het wel iets is dat ik weet vol te houden. Ik moet hier op Curaçao nog even een hond-loze route vinden (of een stok meenemen tijdens het lopen), maar ik ga het wel weer oppakken en weer een ritme inbouwen. Dat is wel te doen. De echte uitdaging komt in Nederland; weet ik het daar weer op te pakken, in een ander klimaat en een andere omgeving?
De tijd zal het leren.
Overigens is mijn RunKeeper profiel de laatste tijd niet meer representatief; de GPS (en wifi) op mijn iPhone zijn kapot (lijkt het), dus ik kan geen metingen meer doen. Een todo voor Nederland: iPhone laten fixen of vervangen.
Zo aan het einde van de eerste maand van het jaar is het goed om eens te kijken hoever we zijn met 2010. Na enig onderzoek zeg ik: we zijn op een twaalfde.
Okay, da's flauw, maar ik roep wel eens in december dat je nog een maand hebt om je goede voornemens waar te maken. Ik doe daar nooit echt aan, voornemens, want ik leef niet per jaar, maar gewoon per minuut. Of dag. Of in ieder geval niet in vastomlijnde vooraf bepaalde blokken. Dit jaar heb ik echter wel een voornemen bedacht: hardlopen.
In december kwam ik op het idee om vaker te gaan hardlopen. Zeker hier op het eiland is dat iets waar ik redelijk eenvoudig mee kon starten, vond ik. Gewoon schoenen aantrekken en gaan. Ik heb me toen bedacht dat ik gewoon eens zou moeten gaan beginnen met hardlopen en kijken of dat iets is dat ik kan volhouden. Het goede voornemen voor 2010 was geboren: ik ga proberen een vast hardloopritme te ontwikkelen, waarin ik steeds langer en verder zal lopen, naarmate mijn conditie groeit. Ik hoef geen marathonloper te worden; gewoon een gezond ritme met als resultaat een betere conditie is voldoende. En een beetje gewicht verliezen is ook welkom.
Om me hierin te ondersteunen heb ik een beetje rondgeneusd op fora en websites waar wordt gesproken over hardloopschema's, langzaam opbouwen, goed schoeisel en al dat soort zaken. Je kunt immers niet zomaar wat schoenen gaan aantrekken en een end gaan rennen. Toen ik dat deed in december begon ik na twaalf minuten intervalrennen vlekken te zien en ben ik de rest van de dag doodop geweest. Goed opbouwen was dus het devies, en ik moest een schema hebben waarin ik het kon volhouden om een minuut of twintig, dertig bezig te zijn zonder halfdood te gaan.
Daar heb ik Runkeeper voor gevonden. Enorm handig: het is een iPhone applicatie die met behulp van GPS kan bijhouden welke route je hebt gelopen, en daar wat statistiekjes bij kan tonen. Dat werkt motiverend: na je rondje hardlopen even kunnen kijken of je er veel op vooruit bent gegaan qua snelheid of afstand. En op een kaart kunnen zien waar je hebt gelopen.
Maar wat helemaal geweldig is aan Runkeeper is dat je er een workout in kunt definieren. Je kunt aangeven dat je anderhalve minuut wilt rennen, dan anderhalve minuut lopen, dan een minuut rennen, en ga zo maar door. Als je dan je training start hoor je om de zoveel minuten "next interval, one minute, thirty seconds, steady" waardoor ik weet dat ik harder moet lopen. En net zo goed aan het einde van dat interval: ik weet wanneer ik weer rustiger moet (of soms 'mag') gaan lopen. En intussen speelt er gewoon een muziekje op de achtergrond.
De eerste paar weken van dit jaar heb ik ongeveer drie keer per week gerend. Deze week heb ik besloten even rustiger aan te doen, want mijn gebrek aan conditie en goede schoenen (ik ren nu op mijn Chucks en dat zijn nou eenmaal geen hardloopschoenen) zorgden al tijdens het rennen voor wat spierpijn in de kuiten en hielen, dus ik ren nu twee keer per week, maar dat bouw ik het liefst binnen een paar weken weer op naar drie. Met beleid, dat wel.
Want hardlopen is lekker! Even eruit, over een zandweg een stuk rennen, even lekker bewegen, zweten en energie verbranden voelt best wel heel goed. Mijn uithoudingsvermogen stijgt maar heel marginaal, maar ik ben zelf op dagelijkse basis veel minder suf dan voordat ik regelmatig ging hardlopen. Binnen een maand nadat ik aan mijn voornemen ben begonnen heb ik er dus al voordeel van, en als mijn conditie een beetje toeneemt kan dat alleen maar beter worden.
Wat ik nou weer meemaak is wel een van de meest bizarre bureaucratische fuckups die ik ooit heb meegemaakt. Ik heb een rekening bij de ING. Zo'n oude Postbankrekening. Met een Giropas. Zo'n blauwe. Geldig tot 2012, staat erop.
Echter; gisteren kon ik ineens niet meer pinnen. De automaat gaf aan dat het 'technisch niet mogelijk was' om de transactie te voltooien. Vreemd. Aan mijn saldo kan het niet liggen; ik heb een positief saldo en ik kan flink rood staan als ik dat wil. Dus ik naar een andere pinautomaat. Zelfde mededeling. Geen geld voor Breuls.
Vandaag ben ik daarom maar in de telefoon gekropen. ING gebeld. Uitgelegd dat ik niet kan pinnen en niet snap waarom. De verklaring bleek toen simpel: mijn pas is gedeactiveerd. Aha. Gedeactiveerd? "Ja," zo legde mevrouw ING uit, "we hebben u in juli al een nieuwe pas teruggestuurd," en nou komt het, "maar die is teruggekomen met de post." Ze legde uit dat de melding een 'ongeldig adres' of iets dergelijks was. Blijkbaar is TNT Post het ook al aan het verkloten.
Mijn onherroepelijke wedervraag daarop was natuurlijk simpel: als de pas is teruggekomen, weten jullie dat de enige andere pas in mijn bezit is, en bovendien mijn enige kans op toegang tot mijn rekening. Waarom blokkeren jullie in godsnaam alsnog die pas? Daar kon ze niet echt antwoord op geven.
Mij een nieuwe pas opsturen kan alleen als ik 'even' mijn adres wijzig en daarna een nieuwe pas aanvraag. Het wijzigen van dat adres, zo werd me uitgelegd, kan twee weken duren. De wijziging moet ik echter schriftelijk, want ondertekend, doorgeven. Dat gaat me dus nog twee tot drie weken postverzending kosten. En daarna moet ik een nieuwe pas aanvragen. Dat kan ook een paar weken duren.
ING heeft me dus, volledig bewust van de situatie, buiten mijn bankrekening gesloten en ik kan waarschijnlijk pas over ruim anderhalve maand (als alles meezit) weer zelf geld opnemen. Goeie servicegerichte bank, die ING! Not.
Drie jaar geleden klaagde ik over machtigingen die allemaal te makkelijk en te automatisch verliepen, zonder al te veel tussenkomst van de eigenaar van de rekening. Vandaag heb ik voor de tweede keer al de incasso van mijn voormalige zorgverzekeraar in Nederland moeten terugboeken; hoewel ik de verzekering vanwege mijn verhuizing naar het buitenland heb beëindigd, blijven ze vrolijk de premie afschrijven. Niet leuk.
2004 was een bijzonder jaar. Een gemengd jaar. In dat jaar besloot ik mijn opleidingstraject te laten voor wat het was. Nadat ik twee jaar eerder gestopt was met HBO Communicatie omdat het, hoewel verdomd interessant, qua werkgebied te ver af lag van waar ik me dagelijks mee bezig wilde houden, stopte ik in 2004 met HBO Grafimedia Technologie. De opleiding, in de markt gezet als een mix tussen IT, webdevelopment/design en print, bevatte teveel elementen die ik allang wist, andere elementen die me niet boeiden en elementen die, hoewel boeiend, niet de moeite waard waren om voor op een HBO-opleiding te blijven. "Ik kan dit zelf ook wel zonder opleiding", dacht ik. En ik had gelijk, bleek in de jaren erna. Dus. Lekker puh.
2004 was, daarom, ook het jaar waarin ik me bij de beroepsbevolking voegde. Ik ben na gestopt te zijn met m'n opleiding langzaam aan het zoeken gaan naar een baan en terecht gekomen bij SIM, waar ik de afgelopen jaren een hoop zaken heb kunnen doen die me liggen en links en rechts ook wat heb kunnen leren. Ik heb daar kunnen leren hoe het is om dagelijks aan de slag te zijn, geen tussenuren te hebben, je niet te hoeven bezighouden met vakken die je kostbare tijd opslokken maar je verder niets opleveren en gewoon iets nuttigs te doen in plaats van alles in theoretische en nagebootste situaties uit te werken.
2004 was daarom het jaar waarin ik van de jonge hond veranderde in iemand die ging werken voor z'n brood, en dat is een grote stap, een grote verandering. Ik weet nog dat ik echt schrok van hoeveel tijd een 40-urige werkweek eigenlijk kost. Of van hoeveel van mijn zuurverdiende centjes ik met de staat moest delen. Of dat je niet standaardmomenten in het jaar hebt waarop je vrij bent, maar dat je dat zelf kunt regelen, mits het binnen je vakantiedagen past. Inmiddels weet ik niet beter, natuurlijk, al is mijn situatie sindsdien wel veranderd. In 2006 ben ik van fulltime naar parttime gegaan om meer tijd te kunnen steken in andere projecten, en daardoor is mijn week er totaal anders uit gaan zien. Wat veel beter beviel overigens; niet de volle 40 uur bij dezelfde werkgever zitten houdt je blik op je werkgebied veel scherper en vergroot de afwisseling. Ik werk in Curaçao momenteel weer 40 uur voor dezelfde werkgever, maar volgend jaar, als ik weer in Nederland ben, wordt het weer dubbel-parttimen. Of nog verder opgebroken.
2004 was, wat mijn persoonlijke ontwikkeling betreft, dus helemaal niet zo'n slecht jaar. Het was echter ook een jaar dat in mijn persoonlijke kalender een donkere schaduw over zich heeft gekregen en omkaderd is met een dikke zwarte rand. Op maandagavond 28 juni 2004 overleed mijn moeder op de intensive care van het MCRZ Sofia in Rotterdam. Enkele dagen later nam ik definitief afscheid op haar begrafenis.
Het was raar en schokkend om mijn leven compleet ondersteboven gekeerd te zien worden. Ik was 23 en had ineens geen moeder meer. Ik woonde nog thuis, maar dat huis, mijn ouderlijk huis, werd al snel gewoon 'mijn huis' waarin ik alleen woonde. Totdat de verhuurder me er zonder pardon uitflikkerde, natuurlijk. "Jij bent niet onze huurder, dat was je moeder. Oprotten." Ik parafraseer, maar ik kan er nog pissig om worden.
De herinnering aan de verhuizing, waarin ik een tussenwoning met vijf kamers geheel leeg moest ruimen, waardoor mijn halve leven weer boven kwam drijven, werkt nog steeds niet op de lachspieren. Als je het huis verlaat waarin je bent opgegroeid, waarin je jaar in, jaar uit bent thuisgekomen na avondjes, weekendjes of weken weg, waar je veilig was voor alles, waar jouw spullen liggen, waar jouw bed staat in jouw zelf ingerichte kamer, waar je moeder je opwachtte, die zelfs toen je allang oud genoeg was nog opbleef als je laat thuis kwam, dan verlaat je een deel van je leven, van je jeugd. Dat geldt voor iedereen die 'uit huis' gaat, maar als je tegelijk ook dat huis schoon moet opleveren en je jouw huis, je thuishaven, helemaal leeg en verlaten ziet staan voel je je niet minder dan ontzield. Binnen de context, natuurlijk.
In de afgelopen vijf jaar ben ik helemaal gewend aan mijn nieuwe situatie. Of situaties. Ik was een werkende geworden, maar ook moederloos en vervolgens verhuisd. In 2005 (want ja, de verhuurder mag dan bot zijn geweest, ik kreeg wel de tijd om te verhuizen) betrok ik een appartementje in Rotterdam Delfshaven. Drie kamers, een keuken, een badkamer en zelf ingericht. Met spullen uit mijn ouderlijk huis, dat wel. Spullen die ik op een tafel na allemaal heb achtergelaten bij mijn volgende verhuizing, in 2007. Toen kocht ik een appartement in het centrum van Rotterdam, waar ik tot op de dag van vandaag blij mee ben. Ik merkte in dat jaar, en ook onlangs toen ik Willemstad kwam wonen, dat ik inmiddels niet zo'n probleem meer heb met een nieuw thuis moeten vinden. Geef me een kamer en ik vind m'n weg er wel. Heimwee heb ik hooguit naar mijn ouderlijk huis, maar dat is meer uit sentiment.
In 2004 vroeg ik me een hoop dingen af. Hoe ga ik het nu verder doen? Hoe gaat mijn leven eruit zien? In 2006 dacht ik: zal ik mijn moeder altijd zo blijven missen? Ben ik haar over 24 jaar misschien al vergeten, wanneer ik haar al de helft van mijn leven niet meer heb gekend?
In 2009 weet ik: ik herinner me haar nog. Levendig, of minder levendig, afhankelijk van de situatie. Ik denk nog regelmatig aan haar. Ik kijk af en toe naar boven en maak een opmerking, wetende dat ik gewoon tegen de blauwe lucht praat, maar met het gevoel dat ze me hoort. Ik maak af en toe een grap die zij zou hebben gemaakt, zonder dat mijn gesprekspartners dat door hebben. Ik zwijmel soms weg bij jeugdherinneringen aan vakanties in Ibiza met haar. Ik baal soms dat als ik ooit kinderen heb, zij niet die leuke oma voor ze kan zijn. Want dat zou ze zijn. En ik heb tranen in mijn ogen wanneer ik in een tekstje terugdenk aan de afgelopen vijf jaar.
Ik mag dus wel concluderen dat ze nog aanwezig is. Het cliché gaat dat je iemand van wie je houdt nooit verliest omdat die persoon altijd in je hart aanwezig is. Cheesy, maar waar. Ik ben wie ik ben, voor een groot deel door mijn moeder. Zij, zo gaat hetzelfde cliché, leeft voort in mij.
Het stelt me gerust te doen alsof ze me hoort, daar in de blauwe lucht. Doen alsof ze daar aanwezig is en me in de gaten houdt geeft me het idee dat ze mijn nieuwe leven niet mist. Mijn werk, mijn huis, mijn vrienden. Mijn leven sinds 2004. Mij. Dat ze er gewoon nog is.
Maar soms he, soms zou ik haar gewoon weer eens willen vasthouden.
Afgezien daarvan zijn de afgelopen jaren vijf hele leuke jaren geweest. Jaren waarin veel is veranderd, waarin ik veel heb geleerd en veel heb gedaan. Jaren die me vertellen dat ik nog veel te doen, te leren en te beleven heb. Dus op naar de volgende vijf. Ik kan niet wachten!
Hoe dingen veranderen: vandaag twee jaar geleden verhuisde ik vanuit Delfshaven naar Rotterdam Centrum, en twee jaar later woon ik alweer - zij het tijdelijk - ergens anders. Waar zit ik volgend jaar om deze tijd? Vermoedelijk gewoon weer in Rotterdam.
Ik heb een paar weken geleden een paspoort gehaald. Mijn eerste. Ik ben 28, maar nog nooit eerder heb ik een paspoort nodig gehad, want ik ben nooit Europa uit geweest. Qua afstand is een weekendje Kos wel het langste tripje op mijn lijst van gemaakte tripjes. Goed dat daar een keer verandering in komt. En omdat ik wat in te halen heb, doe ik het meteen goed: ik ga voor enkele maanden naar een tropisch eiland. Nice, huh?
Het is niet iets dat je tijdens een borrel langs de neus weg even noemt waarna je nieuw bier gaat halen: ik ga een paar maanden naar Curacao. Dat moet je dan meteen uitleggen. Dus bij deze: ik ga een paar maanden naar Curacao. That's right: Curacao! Ik ga daar werken. Niet iets sabbatical, ik-moet-er-even-tussenuit, ik-ga-een-zomer-coctails-shaken werken, maar gewoon hetzelfde als wat ik in Nederland doe. In een notedop is dat achter mijn laptop zitten en ofwel zaken produceren ofwel zaken repareren. Ik ben immers webdeveloper. En dat is wat wij doen, met laptops.
Het leuke is dat ik dat doe voor dezelfde mensen als voor wie ik het in Nederland doe. Een van mijn werkgevers zet namelijk een nieuw ding op in Curacao en dat gaan we in eerste instantie bevolken met mensen die nu nog in Nederland werken. Ik verander dus van locatie, maar qua werk verandert er niets. Nouja, niet helemaal: ik ga in de periode dat ik daar zit fulltime aan de slag in plaats van parttime, maar dat zijn details.
Een reis naar het buitenland is doorgaans al complex genoeg, als het gaat om inkopen doen, papieren regelen, inpakken, niets vergeten, etcetera. Als je echter voor langer dan 'even' het land verlaat moet je veel meer regelen: verblijfsvergunningen, doorsturen van je post, verzekeringen, veel meer inpakken (en in mijn geval: extra kleding kopen) en zorgen dat je thuis alles goed achterlaat. Zo ben ik tegenwoordig qua koken bezig mijn kasten leeg te maken, probeer ik alle nog-te-wassen kleding allemaal weg te werken en moet ik afscheid nemen van mijn kat.
En dat is eigenlijk het vervelendste: Gimli mag niet mee. Er is geen plek op het park waarin ik op Curacao kom te wonen, dus moest ik iets anders voor 'm verzinnen. Gelukkig heeft een collega aangeboden de tijdelijke zorg op zich te nemen, maar toch: ik ga het beestje missen. Doe ik nu al trouwens, want we zijn even aan het testen hoe mijn kat zich houdt tussen de zijne: Gimli logeert dit weekend op zijn nieuwe adres voor de komende maanden.
Naast mijn kat ga ik ongetwijfeld veel meer missen: de mensen (vrienden, collega's, familie) die ik regelmatig zie, zij het op het werk, in de kroeg of ergens anders, mijn fijne appartementje en de stad waarin die staat, de nabijheid van alles wat ik eventueel nodig heb qua winkels en voorzieningen en een thermometer die lager gaat dan 24 graden Celsius.
Maargoed, dat zijn luxeproblemen, net als de 12-urige vlucht. Belangrijkste is dat het een leuk uitje is. Ik heb er zin in!
Heerlijk zeg, dat mooie weer om ons heen. Zonnetje, lekkere temperatuur, en er hangen festivals in de lucht. Terwijl Radio 1 me lekker maakt met hun line-up voor het Big Weekend (feitelijk de Britse opener van het festivalseizoen) kwam Lowlands vandaag met een rits nieuwe namen. En daaronder zijn: Kasabian, die een nieuwe single (Vlad the Impaler) uit hebben en binnenkort met een vers album komen en Lily Allen, die ik over drie weken in de Melkweg ga zien maar wiens albums ik virtueel grijsgedraaid heb. En die ook net een nieuwe single (het op de BBC doodleuk gecensureerde Not Fair) heeft.
Omdat ik binnenkort een tijdje naar het buitenland ga en in augustus eigenlijk ook niet in Nederland ben had ik mijn Lowlands kaartje nog niet gekocht, omdat ik twijfelde over de haalbaarheid. Maar vandaag dacht ik: fuck it, ik las een vakantie in en kom eind augustus even terug naar Nederland. Voor Lowlands. Nouja, da's niet waar, want ik combineer wat zaken met elkaar en daar zit Lowlands tussen, maar toch.
Als vervolg op het TNT-afleververhaal van gisteren: vandaag is TNT inderdaad weer langs geweest, en weer overdag. Natuurlijk was ik er niet, dus ik kreeg een nieuw briefje:
Het eerder genoemde plan, namelijk het briefje uit de brievenbus vissen, naar TNT lopen en het pakje ophalen, ging dus alsnog niet door: ophalen kan pas vanaf morgen, en eigenlijk pas in de middag. Zo wordt een bestelling die "op werkdagen voor 21.00 uur besteld, de volgende dag in huis" is toch iets anders: zondag besteld, donderdag in huis.
Overigens vermeldt de track & trace dat het pakje al bij de TNT winkel ligt, dus ik neem aan dat ik niet tot 13.00 uur hoef te wachten: ze hebben 'm immers al.
Iets online bestellen is handig: je hoeft er de deur niet voor uit, uitzoeken van producten kan gewoon in je luie stoel, je kunt op je dooie gemak de specificaties lezen, et cetera. We kennen het riedeltje wel. Maar zo prettig hoeft het niet te zijn: als je iets online bestelt kan er, in tegenstelling tot wanneer je iets in de winkel koopt, een dag overheen gaan voordat je je product hebt. Of als je tot het ras der werkenden hoort, iets langer.
Zo heb ik zondag, na tevergeefs een aantal winkels te hebben afgestruind naar een specifiek model, een nieuwe camera besteld bij Bol.com. Klik-klik-klaar. Op de productpagina stond dat als ik 'm "op werkdagen voor 21.00 uur bestel" ik 'm de volgende dag in huis heb. Het was zondag, dus geen werkdag, dus ik telde daar alvast een dag bovenop. Dinsdag dus. En dat is vandaag.
En vandaag kreeg ik dan ook op de track & trace pagina van TNT Post te zien dat mijn camera onderweg is. Ik was niet thuis toen de postbode kwam, want ik werk nu eenmaal ook wel eens op kantoor. Maar: ik woon op tien minuten lopen van de TNT winkel en ik ben meer dan tien minuten voor hun sluitingstijd wel thuis, dus ik rekende erop vanavond, na thuiskomst, even het briefje van de TNT postbode uit de brievenbus te kunnen halen en ermee naar de winkel te kunnen gaan.
Zo bleek het echter niet te werken, want TNT, die de afgelopen jaren absoluut niet meer de moeite nam om "twice" te "ringen" en na de eerste afleverpoging altijd een afhaalbriefje achterliet, liet vandaag weten morgen weer langs te komen.
Da's op zich vriendelijk; je hoeft immers niet zelf de tocht naar het afhaalpunt te ondernemen. Echter; morgen ben ik net zo niet thuis als vandaag, dus die tweede afleverpoging is hartstikke zinloos. En het lijkt me ook niet zo gek om dat zelf te bedenken, aangezien 'werkdagen' en 'kantooruren' toch wel ingeburgerde begrippen zijn. Me dunkt.
Vroeger kwam een postbode nog wel eens in de avonuren langs. Het oude PTT begreep blijkbaar dat veel mensen overdag werken. Van het moderne TNT, dat natuurlijk heeft bezuinigd sinds de dagen van het staatsbedrijf, zou ik echter wel een meer vernieuwende blik verwachten. Aangezien je bij hen, via internet, kunt doorgeven wanneer je verhuist of op vakantie bent, waarom zouden ze niet voor je bij kunnen houden wanneer je thuis bent? Even inloggen op de site, aanvinken dat je op die, die en die dagen overdag niet thuis bent met een keuzemenu waarin je kunt aangeven of je de post wil komen ophalen of dat ze in het weekend langs moeten komen. Of 's avonds inloggen en aanvinken "nee, kom morgen maar niet, dan ben ik er ook niet". Postbezorging op maat. Retehandig!
Ik heb niet het geduld om lijstjes te compileren van alles wat me zo enorm beviel in 2008. Ik ga niet kijken welke albums er ook alweer nieuw waren dit jaar, wat mijn top 10 van films is, of concerten. Ik vind het echter wel leuk om een paar pluspunten te noemen. Dus: zonder echt goed diep te graven even, uit een aantal categorieën, mijn favorieten van het afgelopen jaar.
Favoriete bioscoopfilm: The Dark Knight Gezien mijn voorkeur voor superheldenfilms geen verrassing, maar ook zonder mijn bevooroordeelde blik een erg goede film. Waar in Batman Begins al een heel nieuw en zeer realistisch beeld werd neergezet van een man die besluit het recht in zijn stad in eigen hand te nemen, toont The Dark Knight een stad die overspoeld is van de misdaad en gebukt gaat onder de onmacht van de te kleine politie- en justitiemacht. Voeg daaraan toe dat een zieke geest, een huurterrorist met een ziek gevoel voor humor, in Batman een nieuwe pion in zijn spel ziet, en de chaos is compleet.
The Dark Knight is geen Batman-film. Het is geen the Joker-film. Het is een film over Gotham en de strijd tegen de waanzin. Met natuurlijk een ronduit briljante rol van Heath Ledger, waarbij Jack Nicholson wordt gedegradeerd tot het niveau van Cesar Romero.
Goede tweede: Iron Man Ik kende Iron Man niet, maar Marvel is druk bezig helden op te diepen die nog niet zo bekend zijn bij het grote publiek (en DC Comics volgt deze trend de komende jaren). Robert Downey Jr. zet een bijzonder relaxede Tony Stark neer, een wapenfabricagemagnaat die na een gevangenschap bij Afghaanse terroristen een metalen pak bouwt en daarmee zichzelf tot een nieuwe superheld omvormt.
Ook hier staat het verhaal voorop, en niet de superheldenactie, al eindigt de film wel in een typisch eindbaasgevecht. Geeft verder niks; ik kijk met smart uit naar deel 2.
Speciale vermeldingen: ik vind No Country for Old Men een film uit 2007, maar als je die vanwege de Nederlandse releasedatum binnen 2008 rekent hoort-ie erbij. Datzelfde geldt voor There Will Be Blood, een briljante film, al is het maar omdat je niet eenvoudig kunt uitleggen waar het over gaat. En Cloverfield, wat een enorme gimmick was, maar wel een boeiende.
Favoriete aankoop: iPhone Ik had van tevoren niet verwacht hoe handig de iPhone zou zijn. Natuurlijk, ik had al een smartphone en wist hoe handig een internetapparaat in je broekzak is, maar zelfs met een iPod Touch als opwarmertje heb je niet door hoe groot de kracht is van een fatsoenlijk scherm met daarin een telefoon, agenda, internetbrowser en een zooi applicaties is. Groot verschil met de iPod is daarbij natuurlijk dat je niet afhankelijk bent van wifi, en daarmee bereik je een staat van altijd bij alle informatie kunnen. Beste aankoop van het jaar, voor mij.
Goede tweede: HDTV Goh, eigenlijk wel opvallend dat beide aankopen technologisch spul zijn. Ik had ook mijn Mac kunnen noemen, want die heb ik in 2008 gekocht, maar dat was een vervanging van exact dezelfde Mac die ik al had, dus die telt niet. Ik heb dit jaar besloten mijn beeldkanon de deur uit te doen en een fatsoenlijke tv te kopen. Meteen een full HD ding genomen natuurlijk, en tv kijken is nog nooit zo fijn geweest. Mooi beeld, volledig compatible met de, ehm, video's die ik vanaf mijn laptop afspeel en het staat een stuk beter in de huiskamer. Een van de betere toevoegingen aan mijn huishouden dit jaar. Ik hoop dat in 2009 alle tv-zenders beseffen dat een 4:3 beeldverhouding echt een paar stappen achterlopen betekent.
Favoriete Nieuwe tv-serie: Terminator: The Sarah Connor Chronicles Het concept van de Terminator-films: kunstmatige intelligentie krijgt in de toekomst uiteindelijk de overhand op aarde en neemt de macht, roeit de mensheid zo'n beetje uit en creeert voor de overlevenden een hel op aarde. Op zich een breed concept, zeker als je daaraan hangt dat er een succesvolle verzetsbeweging is, in die toekomst, waarvan de grote leider momenteel (in ons heden) nog een jonge jongen is. Daar kun je veel meer mee dan alleen een paar films (deel vier, Terminator: Salvation, komt in 2009 uit). Daar kun je een tv-serie omheen bouwen.
En dat heeft Josh Friedman gedaan. In T:TSCC volgen we Sarah en John Connor als zij proberen het ontstaan van Skynet te voorkomen. In het eerste seizoen, dat in januari 2008 begon, werden ze daarbij vergezeld door Cameron, een T-888 die door John Connor-uit-de-toekomst naar het heden is gestuurd om ze te beschermen. So far niet heel verschillend van de films, maar de serie gaat verder. Niet alleen volgen we dit trio en de mensen waar ze along the way kennis mee maken in hun weg naar het stoppen van Skynet, de serie neemt ook de tijd om de karakters zelf in het spotlight te zetten. Waar je bij The Terminator aan actie denkt, moet je bij de serie denken aan die actie, gemengd met interessant sci-fi drama, karakterstudies en zeer uiteenlopende verhalen. Voor sommigen betekent dit dat de serie lang zo leuk niet is als je verwacht, maar als je ervoor open staat heb je wekelijks een mooi stukje tv op je beeldscherm.
Goede tweede: Fringe Het nieuwe project van J.J. Abrams is een serie over 'Fringe sciene', oftewel de vage, net nog (of net niet) verantwoorde maar erg experimentele wetenschap. Waar de serie per aflevering feitelijk 'rare zaken' onderzoekt zorgt de overkoepelende verhaallijn ervoor dat er langzaam een verband tussen diverse zaken ontstaat, waarvan de aard nog niet geheel duidelijk is.
Afgezien van de wetenschappelijke situaties verhaalt Fringe over vader en zoon Walter en Peter Bishop. Walter is een wetenschapper die jaren in een gesticht heeft gezeten, maar daar naar aanleiding van een bijzonder vreemd vliegtuigongeluk door de FBI uit is gehaald. Onder begeleiding van zijn zoon, de enige manier waarop hij het gesticht uit mocht, en in samenwerking met FBI agent Olivia Dunham onderzoeken ze diverse zaken waarvan de FBI niet denkt dat een normale wetenschapper er iets mee kan.
Het interessante van de serie is de geheimzinnigheid die zowel in de diverse zaken, alsmede in de overkoepelende verhaallijn zit. Een aantal hints worden in de diverse afleveringen wel gegeven, maar terwijl je naar de interessante vreemde zaken kijkt, en ziet hoe de Bishops erover bakkeleien, zit je toch stiekem na te denken over hoe alle zaken aan elkaar kunnen hangen.
Speciale vermeldingen: bovenstaande series zijn nieuw dit jaar, maar zeker niet het beste van het gehele aanbod. Als ik een top 3 zou moeten maken, zouden in willekeurige volgorde House MD, Pushing Daisies en Life de dramalijst aanvoeren, en How I Met Your Mother, The Big Bang Theory en 30 Rock de sitcomlijst. Met een speciale vermelding voor Heroes: het is lang zo briljant niet meer, maar nog steeds onderscheidende en boeiende televisie.
Boek: Watchmen Ik geef het toe, ik ben geen lezer. Niet echt. Ik kijk niet uit naar de zaterdagkrant, lees een tijdschrift zelden helemaal uit en als ik een boek per maand lees is het veel. Nou is een stripboek, of 'graphic novel' misschien niet direct te scharen onder 'boek', aangezien de tekstuele inhoud ongeveer tien keer minder is dan een roman of ander boek-zonder-plaatjes, maar dat wil niet zeggen dat er geen goed verhaal in kan zitten, met karakters die je vermaken of verwonderen en artwork waardoor je even wacht met het omslaan van de bladzijde. Watchmen is zo'n boek. Ik ben het gaan lezen omdat er vanuit diverse kringen naar verwezen werd; zowel als voorbeeld van een goede comic (de enige die in de Top 100 van Time Magazine staat), als als bronmateriaal van de gelijknamige film waar ik op deze blog al eens over schreef.
Watchmen vertelt over een wereld in de jaren '80, waar de koude oorlogsdreiging op zijn hoogste punt staat en de maatschappij genoeg heeft van vigilantes in rare pakken met gadgets die denken op eigen houtje de misdaad te moeten bestrijden. Inderdaad, Watchmen bevat feitelijk geen superhelden, in de betekenis van personen-met-superkrachten, op eentje na. De rest is gewoon moediger, slimmer of behendiger dan de gemiddelde mens en meer bereid iets voor de maatschappij te doen. In Watchmen zien we hoe de moord op een van deze mensen ervoor zorgt dat alle voormalige 'superhelden' zich bedreigd voelen; is iemand bezig alle vigilantes een voor een uit te moorden?
Dit is er zo eentje die je een paar keer zou kunnen lezen. Als je er interesse in hebt, lees 'm dan voordat de film uitkomt, zodat je zonder filminvloeden je eigen mening kunt vormen.
Overigens is Watchmen al ruim twintig jaar oud, maar ik tel 'm stiekem toch mee. ;) (Er is ook een nieuwe uitgave dit jaar, trouwens.)
Goede tweede: The Writer's Tale Dit was echt geweldig leesvoer voor mij: een boek dat vertelt over twee dingen waar ik veel interesse in heb: screenwriting en Doctor Who. Het boek is een verzameling e-mails die een lange mailwisseling tussen Doctor Who-showrunner Russel T Davies en journalist Benjamin Cook toont.
In deze mails schrijven ze over het schrijven: het proces van het uitwerken van een verhaal, het tot diep in de nacht zitten zwoegen op een scene, het moeten schrappen omdat je aflevering te lang duurt of omdat je over het budget heen zit. Davies toont regelmatig stukken scenario (van inmiddels uitgezonden Doctor Who afleveringen) aan Cook en vertelt erbij waarom hij bepaalde keuzes maakt. In latere mails komt dan het vervolg of een herziene versie van dezelfde tekst, en tezamen met Cooks reacties erop lees je in het boek letterlijk het ontstaan van de besproken afleveringen. Davies vertelt daarnaast over de moeilijke kanten van zijn werk: teveel tegelijk moeten doen omdat je schrijver en producer bent, omdat je andermans scripts moet controleren en aanpassen, omdat je betrokken bent bij de casting, de productie. Omdat je al dagen zit te knagen op de uitkomst van een scene en je maar niet weet hoe het afloopt. Omdat het productieteam volgende week de voorbereiding van de aflevering moet beginnen en je nog niet met schrijven bent begonnen.
Interessant en bijzonder boeiend vanuit een screenwriting-oogpunt, en extra leuk omdat het onderwerp een van mijn favoriete series is. Het is bijna-letterlijk een kijkje in de keuken.
En verder? Tja, na films, tv, boeken en aankopen hoort muziek daar natuurlijk bij, maar ik heb me dusdanig stilgehouden qua muzikale aankopen of downloads dat ik niet vind dat ik zomaar wat kan kiezen. Natuurlijk, het album van the Raconteurs was gaaf en een aantal nieuwe artiesten hadden singles die me een klein beetje nieuwsgierig naar hun albums maakten, maar iets kiezen doe ik niet. Ik zal in 2009 meer albums luisteren, heb ik meteen mijn eerste goede voornemen bedacht.
Een laatste favoriet van 2008 nog: het jaar zelf! Ik had het naar m'n zin op verschillende vlakken, een hoop leuke dingen gedaan en geen catastrofes meegemaakt. Het kan altijd beter, maar 2008 was pretty good..
Oktober was mijn reismaand; voordat ik deze week naar London vertrok zat ik anderhalve week eerder in Barcelona. En daar heb ik natuurlijk als rasechte toerist ijverig de camera gehanteerd.
De fotoset achter deze link is eigenlijk ruim 200 foto's groot, maar ongeveer de helft kun je alleen zien als je erbij was en dus het privelinkje van me hebt gekregen. Voor de anderen: er zitten wat kiekjes van de stad in, genoeg om een leuk beeld te vormen.